آنچه دولت و مردم بعد از اربعین نباید فراموش كنند
قائم: از راهپیمایی معجزه آسای اربعین نه یك دفعه كه صدها و هزاران بار باید تعریف و قدردانی نمود.
از مردم عراق و میهمان نوازی های آنان، از آنانكه علی رغم مشكلات فراوان در كشورشان، مخصوصاً در نواحی شیعه نشین و از همه بیشتر كه خروش قهرآمیز خودرا بر بی عدالتی ها و سوء مدیریت های كشورشان فرو خوردند تا این میهمانی بزرگ به انتها برسد و آنگاه مخالفت های خودشان را شروع كردند. در اینكه دولتین عراق و ایران در این حركت غرورآفرین نقش مهمی داشته اند تردیدی نیست.
من به سند اربعین و روایات مربوط به اینكه در سال اول یا دوم دوده به كربلا آمدند بحث نمی كنم و اینكه چنین سنتی در میان عرب یا ایران وجود داشته است یا خیر. آنرا می خواهید ورزش مقدس بنامید، عرفان بی ریا بدانید یا حركتی عاشقانه، هر چه هست نشان از شكوه و عظمت دارد. هر چه هست این واقعیتی است كه در جمهوری اسلامی ایران و عراق اتفاق افتاده و باید از این فرصت به دید یك واقعیت اجتماعی باارزش استفاده نمود.
آنچه واقعیت انكار ناپذیر است این است كه پشت پرده مهم تر از روی صحنه است. شما در یك میهمانی ساده دیده اید كه مدعوین به راحتی می آیند و از پذیرایی بهره مند می شوندو می روند، ولی آنچه ناپیدا است و پر زحمت، تداركات پشت پرده است. همانند جنگ می ماند كه اگر سربازان با رشادت می جنگند به خاطر لجستیكی است كه در پشت صحنه است و از همه مهمتر خاطر جمعی كه از خانه و خانواده دارند.
آفرین بر مردم و دولت ها هر دو!
نقش دولت ها و مردم هر دو حساس است همچنانكه در برگزاری این مراسم حساس بود و در پس از راهپیمایی حساستر!
در عین حال از مردم و از دولت هر دو انتظاراتی است كه در ادامه به برخی از آنها اشاره می كنم اما پیش از آن لازم است از احساس آن سخن گویم. احساس پس از راه پیمایی چیست؟ اینكه زیارت شما قبول شد، اینكه احساس راحتی و سبكی، یا هوایی تازه كردید؟!
اما احساس زینب سلام الله علیها چه بود؟
به نظر میرسد زینب در عین غمگین بودن نسبت به فاجعه كربلا، احساس پیروزی هم داشت. او بر دشمن غدار فتنهگر پیروز شده بود. او صحنه مبارزه را دگرگون كرده بود. او اقتدار یزید را به چالش كشید و اذهان مردم را روشن كرد و به مردم گر چه بعد از واقعه بود بصیرت داد. او فاتح مبارزه شد و از پایمال شدن خون برادر و بستگانش جلوگیری كرد!
آیا ما چنین احساسی داریم؟
آیا فقط كاری عبادی كردیم؟ آیا به زندگی خود تنوع بخشیده یا می بخشیم؟ آیا احساس پیروزی به ما دست داد؟ پیروزی بر هوای نفس؟ پیروزی بر دشمن و مخالفان؟ احساس شادمانی بر این نمایش قدرت كه در هر مسئله اجتماعی و سیاسی در راه حق این چنین آماده به كاریم؟ آیا كار ما از روی شعور و معرفت بود تا دشمن هیچ گاه تجاوز به حریم مسلمانان را به خاطر نیاورد یا آنكه كار ما موافق این مثل بود كه از قول انگلیسیها در عراق نقل میكنند كه میگفتند اگر این اذان گفتن و نماز خواندن آنها به منافع ما ضرر نمی زند پس بگذار هر چه می خواهند اذان بگویند، نماز بخوانند و عزاداری كنند. اگر این راه پیمایی ها به صورت یك رسم و سنت و عادت در آید و عده ای هم آنرا از محتوا خالی كنند چه سودی خواهد داشت؟ نكند این راه پیمایی ها بدل به تفریح، یا سرگرمی شود، یك زمان كربلا، یك روز مشهد، یك وقت قم و جمكران، و دولتها هم خدمت رسانی كنند و در عین حال خوشحال باشند كه مردم سرشان گرم است و از اهم وظائف خود غافل!.
پس چه باید كرد؟
آمار زوار و میزان خدماتی كه ارائه شد یا می شود بسیار مطلوب است و باید هم به مردم و هم به دولت ها آفرین اظهار داشت كه مدیریت این راهپیمایی عظیم بدون هیچگونه دردسر كاری است كارستان و دست همه درد نكند و اجر همه با خدا! اما آیا این كافیست و بهره برداری از این نمایش اقتدار به همین جا ختم می شود؟ هرگز! پس
آمار كمی كفایت نمی نماید. آمار كیفی بدهید. چقدر از كارخانه های ایرانی و عراقی به تولید رسیدند؟ چقدر جنس ایرانی و عراقی به فروش رفت یا به آنان معرفی شد؟ چقدر اسراف نسبت به سال قبل كمتر و چقدر به محیط زیست كمك شد؟ چقدر سبك زندگی و فرهنگ حسینی باز خوانی و تبعیت گردید؟ چقدر احساس غرور پدید آمد؟ چقدر مدیریت حسینی بر اذهان حاكم شد؟ چفدر بعد از بازگشت رفتار ما در اداره و خیابان و خصوصاً شهرداری ها عوض شد؟ و چقدر و چقدر...؟ اگر قرار باشد اجرای این رزمایش عظیم به رونق اقتصاد چین و ماچین كمك نماید آیا رضایت امام حسین در آن است؟ اشاره به تك تك نمونه ها می تواند ما را در ارزیابی كیفی این حركت عظیم كمك نماید. نكند بعد از اربعین همه به خانه ها برگردند و تنها خاطره آن سیل جمعیت و میهمان نوازی و پذیرایی از زوار باشد و بس!
آنچه دولت و مردم نباید فراموش كنند
آنچه مردم باید مطالبه كنند، مطالبه عدل از خود و در خانواده خود و از مسئولان كه این یك طلب است و باید به دنبال آن بود!
مطالبه اقتصاد قوی كه مطالبه مردم است و بازاریان و بازرگانان با همكاری دولت ها باید آنرا انجام دهند اما تا فردفرد ما خود به آن نیندیشیم گروه های درگیر هم به فكر آن نخواهند بود!
در خواست بهبود وضعیت مردم و اجرای عدالت تا فقیر و غنی در كنار هم زندگی شرافتمندانه داشته باشند و نجوة اانجام آن حق طبیعی مردم است و باید آنرا مطالبه كنند.
ایجاد كار و اشتغال مولد و سازنده خصوصاً برای جوانان از مطالبات مردمی است و باید آنرا از دولتمردان طلب كنند همانگونه كه عراقی ها با تظاهرات آنرا خواهان شده اند. نباید گذاشت كار به اینجا كشیده شود. این حد اقلی است كه مردم از دولتمردان می خواهند.
از دولتمردان هم انتظار عمل می رود. آنها باید از این خیل عظیم مردمی بهره گیرند و آنها را پشتیبان تصمیمات بخردانه و عدالت جویانه خود بدانند.
از دولتین عراق و ایران انتظار می رود كه با تدبیر درست، نه مقطعی و نه برای خود و جریان سیاسی خود به كار مردم رسیدگی كنند، مردم را از نظر فرهنگی رشد دهند و از قید عبودیت آنچه غیر از حق است آزادكنند.
رشد اقتصادی را نه با واردات صرف، بلكه با تقویت بنیه تولید و كوتاه كردن دست كارشكنان تحقق بخشند،
تراز اقتصادی را نه با آمار صِرف، بلكه با لمس آن در كیفیت زندگی اقتصادی و اجتماعی افزایش دهند. از چشم دوختن به دیگران دست بكشند و بر توانمندی خود و بر استفاده از این خیل عظیم قدرت و توانمندی اتكا، و ایجاد كار و اشتغال كنند، سبك زندگی را با الهام از این راهپیمایی، نه آنطور كه خواص هچون سلیبریتی ها به دنبال آنند، تغییر دهند، از ثروتمندان مالیات ستاندن كنند و تا سال آینده برای برداشتن قدمی بهتر و مثبت تر با حفظ همه ارزشها انتظار كشند.
* دكترای كتابداری و اطلاع رسانی و استاد تمام دانشگاه تهران
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب