روز بیست و هفتم:
این ثانیه های گذران صبر ندارد
به گزارش قائم این ثانیه های گذران صبر ندارد/ شبهای مناجات و دعا صبر ندارد/ سستی نشود قاتل اوقات شریفت/ اخطار كه این ثانیه ها صبر ندارد...
إلهِی رِضًی بِقَضائِکَ تَسلِیمًا لأمْرِکَ لا مَعبودَ سِواکَ یا غِیاثَ المُستَغیثینَ. ( آخرین دعای امام حسین(ع) در کربلا )
ای خدای من، من راضی به قضاء و حکم تو هستم و تسلیم امر و اراده تو میباشم. هیچ معبودی جز تو نمیباشد ای پناه هر پناه جوئی پرونده خبرآنلاین در روز بیست و هفتم ماه مبارک رمضان را با دو روایت رمضانی از بیان امام موسی صدر و آیت الله مجتبی تهرانی سپری می نماییم.
خوشا به حال کسانی که قدر این زمان را دانستند/ درس های ماه رمضان آقا مجتبی تهرانی
آیت الله حاج آقا مجتبی تهرانی (ره) در یکی از سخنرانی های خود به مبحث وداع با ماه مبارک رمضان پرداخت و اشاره کرد:
جملات امام زین العابدین (ع) در وداع با ماه رمضان، تماما گویای آن می باشد که شما بدانید چه گوهر گران بهایی یعنی این مقطع زمانی را از دست می دهید. شما بهترین فرصت ها را برای دین و دنیا داشتید. خوشا به حال کسانی که قدر این زمان و ماه رمضان را دانستند و توانستند گره های دنیایی و اخروی خویش را باز کنند.
به خداوند می گویم: خدایا اگر کوتاه آمدیم، تو به کوتاهی های ما نگیر، به ما هم همان هایی که به دیگران محبت و لطف کردی، عطا کن. جوری نشود که ما از سر این سفره استفاده نکرده بلند شویم، به ما هم در این مهمانی مانند دیگرانی که پذیرایی کردی، عطا کن.
جملات امام زین العابدین (ع) عجیب است که همه دلالت بر عظمت ماه رمضان دارد. در روایتی از امام صادق (ع) داریم که «اگر کسی در ماه رمضان مورد غفران خداوند قرار نگیرد دیگر پس از این ماه بعید است، بخشیده شود» به حسب ظاهر چندین ساعت برای ما باقی مانده است، از این فرصت استفاده نماییم.
خود من امشب فکر می کردم مگر می شود دست خالی کسی را برگرداند، مگر می شود کسی را به مهمانی دعوت کنی اما به او غذا ندهی. حاشا به کرمت! یا الله آیا به فطرتت نزدیک شدی؟/ تفسیرهای ماه رمضان امام موسی صدر در منطق قرآن 3 عنوان مختلف دروغ و کفر و نفاق را می یابیم. دروغ از بدترین گناهان است، تا آنجا که در بعضی احادیث کلید همه بدی ها وصف شده است. دروغ گویی مقیاس ها را وارونه و کلیه امور اجتماع را ویران می کند. چون که روابط بشر با یکدیگر بر نیازهای واقعی و توانایی های واقعی آنان بنا نهاده شده است، این نیازها و توانایی ها چون براستی ابراز شود می تواند اثرگذار باشد. در مقابل هر درخواستی، اجابتی است و در مقابل هر توانایی، در خواستی از دیگران. در نتیجه کار میان افراد جامعه واحد به درستی پیش می رود و جامعه به درستی شکل می گیرد. اما دروغ این مقیاس ها را وارونه می کند و تصویری غیرواقعی از نیازها و توانایی ها عرضه می دهد و در نتیجه روابط میان انسان ها دستخوش تنش می شود. عنوان دوم که بدتر از دروغ است، کفر است. کفر دروغ درونی و دروغ ذاتی است، چون که خداوند هنگامی که انسان را آفریده، برای او و هر موجود و هر چیزی جهت خاصی در کاروان ابدی و ازلی هستی معین کرده است. هر معلولی، خواه انسان یا هر حیوان یا چیزی، راهی به سمت علت دارد، حرکتی با قصد و هدف. ایمان در منطق قرآن فطری و ذاتی است: «فاَقِم وَجهَکَ لِدیّنِ حَنیفاً فِطرتَ اللهَ الَتی فَطَرَ الناسَ عَلیها» ایمان فطرتی در نفس هر انسانی است، پس اگر انسان با این فطرت همساز شود و در راه درست در این کاروان هستی قرار می گیرد و در نتیجه سببی برای وحدت هستی و وحدت جامعه و سببی برای حرکت به سمت خیر و هدف خلقت است. اما اگر انسان واقعیت ایمانش را انکار کند کافر است. چنین انسانی نه تنها قافله وحدت را تضغیف می کند، بلکه در درون جامعه هم تناقض به وجود می آورد، تناقضی میان نفس و اراده و ذات آگاه خویش و جسمش که تابع قوانین الهی است. کافر با نفس خویش و جامعه خویش و با هستی در تناقض است. اما کفر به معنای ایمان به عقیده ای خلاف ایمان بسیار نادر است، چونکه به تعبیر قرآن، ایمان همان فطرت است و کافر نقض کننده فطرت خویش است. کافر کسی اسن که با آگاهی از ایمان روی گردان شده و عالما و عامدا منحرف است، ازاین رو به تعبیر قران اخطار و نصیحت نفعی برای او ندارد.
/6262
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب