نگاه آیتی به تاریخ منتقدانه و تحلیلی و شخصیتش چندوجهی و پیشگام بود
به گزارش قائم تاریخ نویسان و استادان دانشگاه ضمن اشاره به شخصیت علمی و فرهنگی محمدابراهیم آیتی، او را چندوجهی دانستند و نگاه وی به تاریخ را منتقدانه و تحلیلی دانستند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی چهارشنبه سی و یکم شهریورماه ۱۴۰۰ مراسم بزرگداشت مرحوم استاد دکتر محمد ابراهیم آیتی، تاریخ نگار، مترجم و اسلام پژوه برجسته معاصر را در فضای مجازی برگزار کرد. در این مراسم حسن بلخاری رئیس انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، علی ناصری فرماندار شهرستان بیرجند، رسول جعفریان استاد تاریخ دانشگاه تهران، سید احمدرضا خضری استاد تاریخ و تمدن ملل اسلامی دانشگاه تهران، محمد رحیم ربانی زاده استاد پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی و محمد حسین آیتی استاد علوم پزشکی دانشگاه تهران و نوه مرحوم دکتر آیتی به ایراد سخن پرداختند.
حسن بلخاری در ابتدای این نشست اظهار داشت: همانطور که می دانید مرحوم دکتر آیتی یکی از استادان برجسته دانشگاه تهران بود که متاسفانه در حوزه فرهنگ و اندیشه و نوآوری جزء جوانمرگان محسوب می شوند. چون در مهر ۱۳۴۳ شمسی طی سانحه رانندگی دار فانی را وداع گفت و دریغ که اگر ایشان تا دهه های بعدی عمرشان زنده بودند چه بسیار آثاری که به کارنامه درخشان علمی خود نمی افزودند و چه شاگردان برجسته دیگری که تربیت نمی کردند. درحقیقت تخصص برجسته مرحوم آیتی تاریخ و علم تاریخ بخصوص تاریخ اسلام بود.
او اضافه کرد: آثاری که آیتی در حوزه تاریخ دارد، مثل تاریخ پیامبر اسلام که یکی از پاکیزه ترین کتاب ها در آشنایی با حضرت پیغمبر(ص) است؛ تاریخ عاشورا و تاریخ اسلام در اندلس و غیره، همه اینها مبین این است که ایشان در این عرصه ها از تبحر و استادی برخوردار بوده و در عین حال منتقد برجسته ای هم بوده است.
استاد دانشگاه تهران افزود: ایشان در کنار امثال سید جعفر شهیدی و دکتر فیاض، بنیانگذار نسل نوینی از مورخان مسلمان بودند که با تاملات شیعی تلاش کردند تاریخ منقح و منزه از اسلام عرضه کنند. در واقع اینان نسل جدیدی از مورخان شیعه اند که آشنایی و اشراف کامل به تمامی سیره ها و تاریخ ها و ایام دارند- چون قبل از ظهور کلمه تاریخ در تمدن اسلامی، «ایام» بعنوان یکی از اصطلاحات تاریخی مورد استفاده بوده است-؛ ازاین رو با اشراف کامل بر همه این متون و در عین حال با رویکرد انتقادی و تحلیلی کار خویش را پیش بردند.
نگاه آیتی به تاریخ، تحلیلی بود
بلخاری اضافه کرد: یکی از جملات مرحوم آیتی این است: «مورخ باید از احتمال تحریف تاریخ آگاه باشد و کار تاریخ نویسان و پژوهشگران پیشین را با دیده تردید بنگرد. از دیدگاه ایشان نتیجه پژوهش در تاریخ، آشکار شدن علل پیشرفت و بدبختی و زبونی ملت هاست.» این یک نگاه کاملا منتقدانه و هوشیارانه و نشانگر نگاه تحلیلی آن مرحوم نسبت به تاریخ است.
رئیس انجمن آثار و مفاخر فرهنگی در ادامه سخنان خود اظهار داشت: بنده در مقدمه کتاب زندگی نامه استاد نوشتم که شیعیان همت، استعداد و توانایی خودشان را در نگارش تاریخ، بیشتر متمرکز روی بیان و شرح و حفظ و البته نگهداری و ترویج و شیوع و انتشار اقوال معصومین(ع) کرده، کمتر توجهشان را روی «تاریخ بما هو تاریخ» معطوف کرده اند. ازاین رو اگر در تاریخ اسلام، حجم آثار شیعیان درباره تاریخ به ما هو تاریخ را با حجم کتب تاریخی اهل سنت مقایسه کنید، می بینید چقدر فاصله دارد. شیعه در واقع از منظر دیگری به این مساله نگریسته است. از دیدگاه شیعه ما در زندگی ائمه معصومین از یک سو، بیان معانی، معارف، حقایق، تفسیر و شرح قرآن و از طرفی تدام فیوضات قرآنی پیامبر خدا را از زبان معصومین را داریم؛ و آنچه که مهم می باشد و اهمیت دارد حفظ اینهاست.
او اضافه کرد: شیعه در کنار تاملات جدی و روحانی خودش باید در این قلمرو هم تلاش می کرد تا تاریخ منقح و مطهری از جریان زندگی معصومین (ع) داشته باشد. بنظر می رسد این امر کمتر کار شده است و ازاین رو، بنده کار امثال شهیدی و آیتی را مهم می دانم که در این ۱۰۰ سال گذشته به صورت بسیار جدی و تحلیلی و انتقادی وارد این حوزه شده اند. این هم یکی از علل من برای لزوم نگاه توامان و یکسان به تاریخ و روایت است. از طرفی امکان دارد در قلمرو خودی، گاهی غلبه احساس، عاطفه و عشق سبب شود یکسری مسائل به تاریخ معصومین (ع) نسبت داده شود که مطلقا هیچ نسبتی با آن بزرگواران ندارد. البته اگر از سر عشق و عاشقی باشد، عشق در جوهر خودش هم پیش برنده است در رسیدن به حضرت معشوق و هم محافظت کننده است که تحریف و خرافه روی ندهد. عشق اگر حقیقی باشد این دو خاصیت را دارد. هم جلو می برد هم حافظ این است که در عاشقی دروغ و خرافه و کذب وارد نشود. البته در مواردی عواطف عامیانه می تواند به یکسری بحران معرفتی منجر شود. یا می تواند بدعت هایی را وارد مذهب و دین کند که از جوهر حقیقت دین به دور است و سبب انحراف شود. در چنین قلمرویی حضور یک مورخ منتقد سبب می شود تاریخ بما هو تاریخ عرضه شود. در عین حال راه نفوذ موارد انحرافی و خرافی هم بسته شود.
بلخاری در انتهای سخنان خود اظهار داشت: اجل نابهنگام در ۵۱ سالگی مرحوم آیتی را از ما گرفت. پس از ایشان ما کمتر داریم کسانی که راه ایشان را کامل پیموده باشند. البته رسول جعفریان یکی از چهره های بسیار فاضل معاصر دراین حوزه است و این مسیر را ادامه می دهند. اما این نکته را باید بسیار جدی گرفت که تاریخ به اندازه روایت ارزش و اهمیت و عظمت دارد. باید تفکر و مذهب شیعی این مورد را به شدت جدی بگیرد و نهضت تاریخ نگاری مطهر و پاک در این حوزه آغاز شود؛ متاثر از جریانی که امثال مرحوم آیتی و شهیدی را ساختند.
آیتی؛ شخصیت چندوجهی
در ادامه رسول جعفریان سخنرانی کرد و اظهار داشت: محمد ابراهیم آیتی، آیتی از پژوهش و تحقیق در روزگار ما بود. دوست دارم عنوان صحبتم را تعبیری از شهید مطهری درباره محمد آیتی بگذارم، آنجایی که ایشان ابراز تاسف کرد که «گوهر گرانبهایی از دست ما رفت». زمانی که روز جمعه ۱۷ مهرماه ۱۳۴۳ ایشان تصادف کرد و به رحمت خدا رفت عده زیادی از پژوهشگران و علما در اندوه فقدان این مرد بزرگ متاسف شدند. مرحوم آیتی بیرجندی از یک خاندان شناخته شده و برجسته از جنوب خراسان بود. خاندان آیتی، پدر و خیلی از فامیل این استاد از چهره های برجسته علمی آن ناحیه بودند. ایشان هم با تکیه به چنین خاندانی وارد عرضه طلبگی شد. تحصیلاتش را در بیرجند و مشهد و بعد هم تهران دنبال کرد.
او اضافه کرد: مرحوم آیتی پژوهشگری اصیل، روحانی متعهد، یک چهره مصلح، مرشد و دردمند و در واقع یک شخصیت چندوجهی است که در همه جهات آثار بابرکتی از خودش به جای گذاشته است. این آثار همواره در زمان حیاتش و بعد از رحلتش مورد استفاده جامعه ایران در همه سطوح و همه طیف ها بوده است. نخستین شرح حال مفصل از ایشان به قلم خودش نوشته شده است. یک شرح حال خودنوشت که به درخواست مرحوم ایرج افشار از او تالیف شده بود. و پس از رحلت ایشان ایرج افشار در مجله راهنمای کتاب، شرح حال مفصلی درباره ایشان نوشت. بعدها خیلی از منابع همان شرح حال مرحوم افشار و همان چیزی که استاد آیتی درباره سوابق تحصیلی اش نوشته بود استفاده کردند. خیلی از وبسایت ها و کتاب هایی که درباره خراسان جنوبی و بیرجند است شرح حال مرحوم آیتی را دارند. در کتاب تربت پاکان قم هم به مناسبت دفن ایشان در تکیه ابوحسین قم، شرح حال ایشان را نوشته اند.
استاد دانشگاه تهران افزود: حوزه تخصصی مرحوم آیتی هم تاریخ اسلام و هم فلسفه است. کتاب ۱۰۰ صفحه ای درباره اسفار اربعه ملاصدرا دارند. لیست کتب ملاصدرا را با دقت درآوردند. رساله دکتری ایشان هم سال ۱۳۴۳ شمسی منتشر شد؛ همان روزهایی که تصادف کرد. اما شهرت مرحوم آیتی بیشتر به تاریخ است و تدریسش در دانشگاه تهران که بنا به اشاره برخی افراد، درس تاریخ تمدن اسلامی بوده است. به هر حال کارهایشان در این حیطه است و احتمال می دهم کتاب هایی مثل تاریخ اندلس ایشان بیشتر به لحاظ تبحرشان در بحث تمدن اسلامی تألیف شده باشد.
جعفریان در بخش دیگری از سخنان خود اظهار داشت: سنگ مزار ایشان با انشای مرحوم مرعشی بوده است. چون مرحوم مرعشی زمینه این را فراهم نمود که در تکیه ابوحسین که مقبره العلما است دفن شوند. روی سنگ مزار اشاره شده است که معظم له دارای ملکات نفسانیه و جامع علوم عقلیه و نقلیه و مروج طریقه جعفریه بود. احتمال زیاد این را آقای مرعشی نوشته اند. آقای آیتی مرد روزگار خودش بوده است. تحصیلکرده حوزه دینی است ولی او درک کردکه نباید به حوزه اکتفا کند و به دانشگاه رفت و هم تحصیل و هم تدریس کرد. در بین چهره های دانشگاهی هم شناخته شده بود. با چند ناشر برجسته همکاری داشت؛ همچون شرکت سهامی انتشار، بنگاه ترجمه و نشر که یکی از ناشران قوی آن دوران بود.
رئیس کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران تاکید کرد: مرحوم شهید مطهری شیفته او بود. شاید قریب به ۱۰ مورد با تاسف از درگذشت این مرد یاد می کند. جملات بسیار شگفتی دارد. مجموعه کتاب ماه را با هم منتشر می کردند که حاوی متن سخنرانی های افراد زبده بود و از سخنرانی های مرحوم آیتی و خود مرحوم مطهری هم در آن چاپ شده است. در این ۱۰ گفتار شهید مطهری می گویند: به جرات می توانم بگویم در تهران و همه کشور کسی را نداریم که به تاریخ صد ساله اسلام مثل آقای آیتی احاطه داشته باشد.
آثار علمیِ فاخر «آیتی»
سید احمد رضا خضری بود، استاد دانشگاه تهران ضمن اشاره به زندگی آیتی اظهار داشت: آیتی تحصیلات حوزوی خویش را در شهر بیرجند، زیر نظر استادان به نام و برجسته ای که در آن روزگار بودند، همچون ادیب نیشابوری پی گرفت. ذهن جست و جوگر و پرسش گر، او را به سمت یافتن مکانی که بتواند به جواب پرسش های بوجود آمده در ذهنش برسد هدایت کرد و سبب شد تا روانه تهران شود؛ وقتی که وارد تهران شد با فضای دانشگاهی همچون مهم ترین دانشگاه امروز کشور یعنی دانشگاه تهران آشنا شد. از خوش اقبالی او یکی از همشهریان یا در واقع هم استانی های وی در دانشگاه تهران، هم تدریس می کرد و هم رئیس دانشکده الهیات بود؛ استاد بدیع الزمان فروزان فر که همچون خورشیدی در دانشگاه تهران در سپهر علمی و ادبی ایران می درخشید. وقتی او متوجه شد مرحوم آیتی هم به تهران آمده اند از ایشان دعوت کرد تا به دانشکده الهیات برود و هم آنجا درس بخواند و هم در کنار درس خواندن تدریس هم کند.
او اضافه کرد: ایشان چون ذهن جست و جوگری داشتند؛ بعدها تاریخ اسلام و تمدن اسلامی تدریس می کنند و مهم اینجاست که کانالی می زنند به سمت علومی که آن زمان مورد استقبال نبود، یعنی علومی همانند تاریخ اسلام و تاریخ تشیع... تدریس دروس تاریخ اسلام و تمدن اسلامی او را به این سمت می کشاند و جذب می کند و بعدها هم می بینیم آثار فاخری را در این عرصه ها به رشته تحریر درمی آورد.
استاد دانشگاه تهران خاطرنشان کرد: آثار علمی این شخصیت برجسته دانشگاهی به دو دسته کلی تالیف و ترجمه تقسیم می شوند. در بحث تالیف، دکتر آیتی چند کتاب نگاشتند که دست کم چهارتای از آنها کتاب های دانشگاهی، علمی و مقبولی هستند که همین هم اکنون هم می توانند بعنوان کتاب علمی یا درسی یا تحلیلی و تحقیقی مورد استناد باشند. یکی از این ها کتابی بود که می خواستند درباره تاریخ اسلام بنویسند، اما به پیامبر اسلام ختم شد. عمر ایشان کفاف نداد. حتی تا سال نهم هجرت از زندگی پیامبر اکرم (ص) را تالیف کردند و بعد مرحوم شدند.
خضری در انتها اظهار داشت: در مورد خصوصیت های شخصیتی این بزرگوار باید اظهار داشت که مرحوم استاد شهید مطهری، استاد احمد آرام و استاد ایرج افشار که هرکدام استوانه علمی بودند، به وارستگی و سلامت نفس او گواهی داده اند. او را بردبار و شکیبا ذکرکرده اند. آن مرحوم دقت و موشکافی علمی داشته است. از دانش های قدیم و جدید خودش را بهره مند کرده است. زبان دانی او هم مهم بوده است. خیلی کم گو و گزیده گو بود و دقیق و درست و خوش صحبت بوده است.
رعایت امانت در ترجمه متون
در ادامه برنامه محمد امین ناصح به ایراد سخن پرداخت و اظهار داشت: یکی از وجوه پرارزش مرحوم دکتر آیتی، دقت نظری بود که در حوزه ترجمه داشتند. بنده به سبب حضور در گروه زبان و ادبیات انگلیسی دانشگاه بیرجند با ملاحظات ترجمه متون آشنایی دارم و با اطمینان عرض می کنم که بعضی از آثار مرحوم دکتر آیتی به واقع مصداق عینی رعایت امانت در ترجمه است؛ آن مرحوم اهتمام ویژه ای داشتند که آنچه که مولف اصلی اثر در نظر داشته با ظرافت تمام و در عین حال با نثر فاخر فارسی ترجمه کنند.
عضو هیأت علمی دانشگاه بیرجند تاکید کرد: نکته مهم بعدی درباره شخصیت آن مرحوم شاگردپروری ایشان است. در دوره ای که مرحوم آیتی در بیرجند حضور داشتند؛ شاگردان مختلفی را در مدرسه معصومیه بیرجند پرورش دادند. این عزیزان نوعا امروز از علما، وعاظ و روحانیون برجسته این خطه اند و وقتی پای صحبت شاگردان آن مرحوم می نشینیم، دلدادگی آنان نسبت به شخصیت و سلوک مرحوم دکتر محمد ابراهیم آیتی و خاندان محترم ایشان کاملاً آشکار است.
پیشگام در وحدت حوزه و دانشگاه
در ادامه علی ناصری طی سخنانی اظهار داشت: دکتر آیتی یکی از پیشگامان ترجمه و تالیف و به قول شهید مطهری(ره) یکی از بزرگ ترین مولفین و مورخین تاریخ اسلام بوده اند. زمانی که ایشان در دانشگاه تهران اقدام در جهت وحدت حوزه و دانشگاه را آغاز کردند؛ شاید کسی نمی پنداشت که فعالیتهای دینی را بتوان با مباحث اکادمیک توام کرد. اما دکتر آیتی بعنوان یکی از پیشگامان این عرصه توانست اقداماتی پرارزش و تالیفاتی گرانبهایی را از خودبه یادگار بگذارد. دکتر آیتی با نگارش کتاب هایی چون تاریخ عاشورا، تاریخ آندلس و ترجمه گران سنگی که از تاریخ یعقوبی کردند بعنوان یکی از پیشکسوتان این حوزه خودشان را تثبیت کردند.
در ادامه این برنامه و در چارچوب یک فیلم کوتاه که به همت اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استاد خراسان جنوبی (شهرستان بیرجند) تهیه شده بود، خاطرات چهار تن از روحانیون و وعاظ برجسته بیرجند؛ آیت الله صدرالدین عارفی، حجت الاسلام شیخ اسماعیل دیانی، حجت الاسلام شیخ ابوالقاسم فولادی و حجت الاسلام سید حسن نجم الهدی عندلیب که همچون شاگردان برجسته مرحوم دکتر محمد ابراهیم آیتی اند، برای مخاطبین برنامه پخش گردید.
تقوا و نظم و برنامه ریزی در زندگی؛ اولویت های «آیتی»
در بخش پایانی برنامه محمد حسین آیتی به ایراد سخن پرداخت و اظهار داشت: تشکر قلبی و عمیق خود و خانواده ام را از توجه ویژه به شخصیت و سلوک مرحوم دکتر آیتی ابراز می کنم و از انجمن معظم آثار و مفاخر فرهنگی که در امر بزرگداشت بزرگان و تعظیم به این عزیزان کوشا هستند، قدردانی می نمایم. همیشه تلاش می کنم از روش و منش و زندگی افرادی که موفق بوده اند استفاده ببرم و روش آنها را به کار بگیرم. امروز بخصوص قشر جوان به این الگوبردار نیاز دارند؛ خصوصا الگوهایی از رجال برجسته دینی ایران.
او اضافه کرد: جنبه دینی و ایمانی مرحوم دکتر محمد ابراهیم آیتی در موفقیت هایی که کسب کرده اند، موثر بوده است. همینطور ظرفیت ذهنی و هوش و استعداد ایشان هم بطور قطع در این موفقیت کمک کننده بوده است. وقتی در مورد زندگی دکتر محمد ابراهیم آیتی تأمل می کنم، می رسم به عمل ایشان به وصیت مولا امیرالمومنین (ع) که فرمودند «أُوصِیکُمَا بِتَقْوَی اللَّهِ وَ نَظْمِ أَمْرِکُمْ»؛ منتهی این هم باز ظرایفی دارد. تقوایی که مرحوم دکتر محمد ابراهیم آیتی داشتند و من از پدرم درباره ایشان شنیده ام، صرفاً انجام واجبات و ترک محرمات نبوده است، معتقدم تقوا در عملکرد ایشان به مفهوم تصمیم گیری درست بوده است. به این معنا که بتوانیم وظیفه خودمان را در لحظه تشخیص بدهی.
استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران افزود: افرادی اثرگذار می شوند و نامشان باقی می ماند که در برهه های مختلف زمانی توانسته اند وظیفه خودشان را درست تشخیص بدهند و به آن عمل کنند و من همیشه تلاش می کنم به جوان ها بگویم وظیفه تان را انجام بدهید و باقی و نتیجه را به خداوند بسپارید. مثلاً مرحوم آیتی در مقطعی از زمان به این نتیجه می رسند که فضای شهر بیرجند سقف اثرگذاری اش دیگر طوری نیست که بتواند ایشان را اقناع کند یا بتواند اثرگذاری ویژه داشته باشند. در یک تصمیم بزرگی با این که از نظر معیشتی در وسع کافی نبودند، تصمیم به مهاجرت می گیرند و به تهران می آیند. در تصمیمات بعدی ایشان هم بحث تقوا خیلی اهمیت دارد. ایشان به هر حال از وعاظ مشهور شهر می شوند و پیشنهادات پر زرق و برقی دریافت می کنند اما قبول نمی کنند. با این که کامل در جریان هستم از نظر معیشتی مشکلاتی بوده است؛ این پیشنهادات را نمی پذیرند. این خیلی درس بزرگی است. باید به جوان ها و مسؤلان محترم بگوییم پیشنهاداتی را که رد می کنید؛ خیلی مهم می باشد. این درحقیقت نشان دهنده تقوا است که پیشنهادهای جذاب را بشود رد کرد.
آیتی در انتهای سخنان خود اظهار داشت: نظم در استفاده از اوقات و برنامه ریزی دقیق هم همچون خصوصیت های مرحوم دکتر آیتی بود. ایشان عمر طولانی نداشتند؛ اما در این سال ها چند ده جلد کتاب تالیف کردند. چندین جلد کتاب ترجمه کرده اند. زبان انگلیسی را خودشان آموخته بودند که بسیار کار سختی بود. ترجمه های ایشان کماکان قابل استفاده اند و البته این ترجمه ها، جوایزی را هم به خود اختصاص داد. بدون برنامه ریزی و نظم و استفاده دقیق و صحیح از عمر و دقائق، بطور قطع این همه موفقیت ها برای ایشان حاصل نمی گردد.
در آخر این نشست لوح سپاس و تقدیر انجمن آثار و مفاخر فرهنگی با حضور ریاست و معاونین پژوهشی و اجرائی انجمن به دکتر محمد حسین آیتی نماینده خاندان آیتی و نوه مرحوم دکتر محمد مهدی آیتی اهداء گردید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب