روایت مجله مهر از فعالیت های یك روحانی جهادی؛
۱۵ سال حضور در روستا، به عشق خدمت به مردم
حجت الاسلام نظرکرده تنها یکی از روحانیونی است که خالصانه یک گوشه از کشور در حال خدمت به مردم هستند. وام خوداشتغالی، ساخت و ساز، تهیه جهیزیه، ساخت مسجد و... گوشه ای از کارهای اوست.
خبرگزاری مهر؛ گروه مجله: پس از شهادت شهید اصلانی و شهید دارایی بود که توجه مردم باردیگر به سمت روحانیون و طلبه هایی که زندگی شان را وقف مردم و دیگران کرده اند جلب شد. حقیقت این است که طلاب زیادی همچون شهید اصلانی و دارایی هستند که روز و شب شان را فدای شادی و خوشی مردم کرده اند. بهر دلیلی کمتر از این طلبه ها حرفی به میان می آید و آنها نیز بی توجه به «بی توجهی ما» کار خودشان را می کنند و هرکدام در مسجد و محله و منطقه و روستایی در حال فعالیت هستند. امروز سراغ حجت الاسلام نظرکرده رفته ایم که نزدیک ۱۵ سال است زندگی خود و خانواده اش را وقف مردم کرده و با حضور در دو روستای «گجوان» و «کاریزنو» به مردم آن روستا و منطقه خدمت کرده است. بازخوانی همین روایت کوتاه و مختصر از ۱۵ سال جهاد این روحانی جهادی نشان میدهد اگر یک روحانی تبدیل به امام آن روستا و محله و منطقه شود، کارهای خیلی از دست ش برمی آید و دردهای بسیار توسط او درمان می شود.
۱۵ سال است در روستا حضور دارم
سال ۹۳ به این منطقه آمدم. الآن نزدیک به هشت سال است که در مسجد جامع کاریزنو واقع در منطقه نصرآباد تربت جام مشغول فعالیت هستم. می دانید که تربت جام منطقه تلفیقی است و اهل تشیع و اهل تسنن در کنار هم زندگی می کنند. قریب به ۶۵ درصد برادران اهل سنت و ۳۵ درصد هم اهل تشیع هستند. البته در منطقه نصرآباد که ما هستیم قریب به اتفاق شیعه هستند و شاید درصد بسیار بسیار پایینی از اهالی سنت در منطقه ما وجود داشته باشند. آنها هم بیشتر خارج از روستاها هستند. خودم اهل قوچان و از روستاهای مسیر امارت و کوه هزارمسجد هستم. ولی چون وظیفه ذاتی خودم می دانستم که در کارهای تبلیغ و کارهای فرهنگی حضور داشته باشم، فعالیت در روستاها را انتخاب کردم. پیش از این که به روستای کاریزنو تربت جام بیایم در روستای گچوان که حدود سی کیلومتری مشهد است فعالیت کردم و حدود هفت سال هم در آن روستا ساکن بودم. باتوجه به شناختی که دوستان از کارهای من داشتند، خواستند که به اینجا بیایم و فعالیت هایم را اینجا متمرکز کنم.
سختی های زیادی داشتیم، اما خانواده با من همراهی کرده اند
ما کلاً هر جا هستیم با خانواده می رویم. این کار سختی های خودش را هم دارد. به ویژه که بعنوان خانواده ای غریبه وارد یک جمع تازه می شویم و مسائل ریز و درشتی در خانواده پیش می آید که کار را سخت می کند. بطورمثال وقتی به اینجا آمدیم و مستقر شدیم، هیچکدام از خانواده ها را نمی شناختیم. یکی بحث غربتی بود که در روستا داشتیم، یکی هم آداب و رسوم و اخلاق و اینطور چیزها. ضمن این که ما قبل از این به مناطق تلفیقی یا مناطقی که شیعه و سنی با هم حضور داشته باشند نرفته بودیم. این برایمان تازگی داشت. در بحث تحصیلی بچه ها هم مشکلاتی داشتیم. بچه ها وقتی به مدارس اینجا می رفتند، چون به فضا و جو اینجا آشنایی نداشتند اذیت می شدند. اما با وجود همه مشکلات چون بعنوان یک طلبه این کار را وظیفه خودم می دانستم جا و مکان و شرایط برایم معنا نداشت. یاعلی گفتیم و اینجا مستقر شدیم. حلاوت و شیرینی کارهای فرهنگی اجتماعی نسبت به سختی ها و مشکلاتی که داشتیم بسیار بیشتر بود. شکر خدا خانواده هم از همان اول که ازدواج کردیم با قبول این که من طلبه هستم با شرایط و زندگی طلبگی من کاملاً همراه شدند و با فعالیت در روستا مخالفتی نداشتند. اما سختی های داشتیم.
می گفتند شیخ مسجدمان را خراب کرده است!
منطقه ای که ما هستیم قریب به ۸۰۰ خانوار جمعیت و حدود ۳ هزار نفوس دارد. شغل مردم اینجا بیشتر کشاورزی است. بیشتر کشت شان هم گندم و چغندر و گوجه فرنگی است. وقتی ما وارد روستا شدیم دیدیم اینجا یک مسجد جامع با دویست متر زیربنا وجود دارد. بعد از آن که مطالعاتی انجام دادیم و مشورت کردیم، به این فکر افتادیم که مسجد را توسعه بدهیم. پیشنهادات زیادی به ما ارائه شد و در نهایت تصمیم گرفتیم برای بازسازی مسجد کل این دویست متر زیربنا را تخریب نماییم. البته این تصمیم برای ما تصمیم سختی بود چونکه در ابتدای این کار بسیاری از مردم روستا به من خُرده می گرفتند و جلو و پشت سرم می گفتند این شیخ مسجد ما را خراب کرده است و نمی تواند مسجد را بسازد و این حرف ها. یادم است بعضی ها می گفتند فلانی دارد پول ما را هدر می دهد و از بین می برد و دارد با سرمایه ما بازی می کند. به حول قوه الهی ما پس از شش ماه مطالعه کار میدانی مسجد را شروع کردیم و حدود ۸۰۰ متر زیربنا در نظر گرفتیم. طرح داخلی مسجد هم الگوگرفته از شبستان حضرت امام (ره) در حرم حضرت معصومه (س) است. ظرف حدود دو سال و نیم ۸۰۰ متر زیربنا ساختیم و فقط همان دویست متر اولیه مانده بود که هنوز به آن دست نزده بودیم. برای تکمیل شدن مسجد باید این دویست متر تخریب می شد. ظرف پنج شش ساعت مسجد قدیمی را تخریب کردیم و خاک آنرا هم در زمان کمی جابجا کردیم. وقتی مردم برای نماز به مسجد آمدند دیدند که اثری از مسجد قدیمی نیست. اینجا بود که سیل طعنه ها آغاز شد و بعضی ها می گفتند بی مسجد شدیم و اصلاً چه کسی به ایشان اجازه داده مسجد ما را تخریب کند و … یعنی مردم روستا حاضر به پذیرش این نبودند که برای توسعه مسجد و انجام کارهای دینی و فرهنگی و اجتماعی بیشتر باید مسجد از نو بنا شود. به هر حال ظرف شش ماه قسمت تخریب شده را هم ساختیم و به آن هشتصد متر قبلی اضافه کردیم.
کسانی که به تخریب مسجد اعتراض داشتند، حالا کاملاً راضی هستند
خداراشکر حالا مسجد کاملاً مناسب برنامه های مختلف است. طول مسجد ۵۰ متر و عرض آن ۲۰ متر است. دویست متر فضای حسینیه است که دو ستون دارد، ولی خود مسجد که هشتصد متر است طوری طراحی شده که حتی یک ستون هم نداشته باشد. دلیل این که مسجد و حسینیه را سر هم ساختیم این بود که بتوانیم بعضی برنامه ها را در فضای حسینیه برگزار نماییم، یا اگر خانم ها برای ورود به مسجد عذر شرعی داشتند بتوانند از فضای حسینیه استفاده کنند. قبل از این برای خانم ها چنین امکانی نبود و همین طور به دلیل کوچک بودن مسجد همه نمی توانستند در مسجد حضور داشته باشند. جالب اینجاست که برخی از مردم که برای ساخت مسجد زمین و سهمی ارائه کرده بودند در یک مقطع می گفتند سهم مان را پس بدهید، ولی همین که مسجد آماده و کامل شد و آنها نتیجه نهایی را دیدند اعتراض و نگرانی شان به اتمام رسید و گفتند سهم مان را نمی خواهیم. خوشبختانه آن موقع تصمیم خوبی گرفتیم و مسجد را هرطور شده ساختیم، چون اگر امروز می خواستیم آنرا بسازیم فقط برای تیرآهن های مسجد باید سه چهار میلیارد خرج می کردیم. درصورتی که کل مسجد با هزینه بسیار کمتر و با همت خیرین بزرگواری ساخته شد.
سنی و شیعه شریک در شادی کاروان های غدیر
بعد از این که مسجد آماده شد، نخستین کاری که کردیم برگزاری برنامه های شب های قدر در مسجد بود. این خیلی بازتاب خوبی داشت. چون ماه رمضان در زمستان بود و وقتی مردم دیدند خانم ها و آقایان به آسانی در فضای مسجد قرار گرفته اند و دیگر خبری از مشکلات قبلی نیست، همه ما را دعا می کردند. می گفتند «خدا خیرش بدهد، با آنکه برخی از دوستان مخالفت های شدید داشتند حاج آقا کارش را تعطیل نکرد و ادامه داد». پس از ماه رمضان هم یکی از کارهای فرهنگی مستمری که داریم مختص ایام غدیر و دهه ولایت است که در این دهه یک تریلی هجده چرخ را تزئین و آماده سازی می نماییم و با تردد در شهر و روستا اجرای برنامه می نماییم. سرود اجرا می نماییم، مسابقه برگزار می نماییم، مراسم جشن و شادی داریم، با کودکان کار می نماییم، هدیه پخش می نماییم، بسته های متبرک از آستان قدس رضوی می گیریم و در سطح منطقه توزیع می نماییم. شیعه و سنی وقتی می بینند که چنین کاروان شادی داخل روستاها و شهرها حرکت می کند اشک شوق و عشق می ریزند و خوشحال می شوند.
برپایی سفره های افطاری در مسجد قائم آل محمد (ص)
یکی دیگر از کارهای ما برگزاری سفره های افطاری در مسجد است. البته سال اول و دوم کار کمی مشکل تر بود ولی با لطف مردم هرسال آسان تر شده است. الآن چند سال است که از اول تا آخر ماه رمضان هر شب مراسم افطاری داریم و در خدمت روزه داران هستیم. روزانه حدود ۴۰۰ تا ۵۰۰ غذا طبخ می نماییم و در خدمت مردم هستیم. امسال هم استقبال خیلی خوبی شد و کمک های خیلی خوبی شد. چون سالهای قبل مردم نتیجه اعتمادشان را دیده بودند، امسال مشارکت بیشتری کردند و ما افطاری گرم تری داشتیم.
برپایی کارگاه میوه خشک کنی
اما از عمده ترین کارهای ما مربوط به اشتغال زایی است. تقریباً دو سال است که به بحث اشتغال زایی برای مردم روستا ورود پیدا کرده ایم. در فاز اول یک کارگاه خشک کردن مواد غذایی مثل سبزیجات و میوه جات زدیم. حدود ۱۰ نفر نیرو در این کارگاه مشغول به کار بودند و هستند که چون کارگاه برای خود بنده است، مقداری از درآمد آنرا برای خودم برمی دارم و بقیه خرج کارگران و مسجد می شود.
ارائه ۶۰ وام خوداشتغالی به جوانان
کار دیگری که کردیم ارائه وام اشتغال به مردم روستا بود. با همکاری بنیاد برکت فراخوانی دادیم و گفتیم ما از کسانی که قصد دارند شغلی ایجاد کنند حمایت می نماییم. از بین ۱۵۰ نفری که ثبت نام کردند، با مدیریت یک گروه که تمام طرح ها و افراد را به دقت بررسی می کردند، به ۵۰ نفر وام دادیم. مبلغی از سی میلیون تا پنجاه میلیون تومان به این افراد تعلق گرفت تا بتوانند برای خود و خانواده شان یک زمینه شغلی ایجاد کنند. برخی از این افراد در کارشان خیلی موفق شدند و توانستند کارشان را گسترش هم بدهند. حرکت خیلی قشنگی بود و توانستیم در مرحله اول برای ۵۰ جوان زمینه اشتغال فراهم نماییم. در مرحله دوم هم با ارتباطی که با کمیته امداد امام خمینی (ره) گرفتیم، توانستیم یک میلیارد و خورده ای اعتبار کسب نماییم و آنرا در راه اشتغال زایی به کسانی که نیاز داشتند وام بدهیم. در این مرحله هم به ده نفر وام دادیم که به هرکدام شأن بین پنجاه تا صدمیلیون تومان تقدیم شد.
جلوگیری از مهاجرت به شهر و مشکلات خانوادگی مردم
نمی توانیم بگوییم وضعیت اقتصادی روستا با این پنجاه شصت نفر تفاوت خیلی محسوسی پیدا کرده است، چون که جمعیت روستا بیشتر از اینها و مشکلات افزون بر توان ماست. با اینهمه این کار برکات زیادی هم داشت. بطورمثال ما توانستیم از مهاجرت روستا به شهر و حاشیه نشینی در شهرها جلوگیری نماییم. اگر دست و بال این افراد را نگرفته بودیم می گفتند ما مجبور هستیم به شهر برویم و مشغول به کارهای جزئی در شهرها شویم. وقتی این زمینه برای آنها به وجود آمد عملاً از آن مهاجرت دست برداشتند. از آن طرف اگر مرد خانواده به شهر برود و در بازار مشغول به کار شود، از خانواده اش دور می ماند و خود این مسأله مشکلات زیادی درست می کند. یعنی در شرایطی که زندگی خانوادگی خیلی ها در خطر بود، این وام های خوداشتغالی کمک کرد که نه فقط برای خانواده ها مشکلی پیش نیاید، بلکه بسیاری از آنها با همراهی همدیگر یک کسب وکار را شروع کنند و ادامه بدهند. من خودم فکر می کنم تا ۷۰ درصد این مبالغ در راه خودش استفاده شد و ما به همین میزان موفق بودیم. بعضی ها هم از این پول برای مقاصد دیگری بهره بردند که دیگر از دست ما خارج بود.
مرکز نیکوکاری شهید علیمردانی، پای کار مشکلات مردم منطقه
کار دیگری که ما بصورت مستمر انجام می دهیم مربوط به «مرکز نیکوکاری شهید علیمردانی» است که زیر نظر مسجد فعالیت می کند. ما در این مرکز دنبال چندتا هدف هستیم. ما در داخل روستا یک هسته فرهنگی جوان و قوی داریم که ۹ نفر هستند. این هسته نه نفره در انجام کارها و برنامه ها کمک حال من هستند و در توزیع بسته های معیشتی و کارهای جهادی و … به من کمک می کنند. یک گروه دیگر هم داریم که ۱۳ نفرند و همه از معتمدین روستا هستند. این ۱۳ نفر در مرکز نیکوکاری مشغول هستند و در کار جذب منابع مالی و سپس خرج کرد آن بنا بر نیاز مردم فعالیت می نمایند. ماهانه بین سه تا ده میلیون تومان به مرکز نیکوکاری اعتبار می رسد که ما آنرا به نیازهای مختلف مردم ارائه می دهیم. بطورمثال زمانی که کرونا شدید بود این منابع مالی در همین مسیر خرج می شد؛ مثل پرداخت هزینه های بیمارستان، خرید دارو، خرید اکسیژن، بسته های معیشتی، تامین جهیزیه برای خانواده های نیازمند و غیره. ما به طور معمول ماهانه بصورت متمرکز حدود ۵۰ خانواده را تحت پوشش داریم که در زمینه های مختلف به مشکلات شان رسیدگی می نماییم. همین طور برای خانواده هایی که لوازم مورد نیازشان را نداشتند آنها را تهیه کردیم؛ بطورمثال کولر تهیه کردیم، بخاری تهیه کردیم، یخچال تهیه کردیم.
از ساخت خانه تا حسینیه و مسجد و حمام و دستشویی برای مردم
همچنین در زمینه ساخت و ساز هم بصورت جدی فعال هستیم. برای منازل مردم، مدارس و مساجد روستاهای دیگر ساخت خدمات بهداشتی را داشته ایم. برای نیازمندان خانه ساخته ایم. یک خانه هم در روستای خودمان بعنوان «خانه عالِم» ساختیم که درحال حاضر خودم در آن ساکن هستم ولی پس از من هرکسی که بیاید می تواند با خیال آسوده در آن ساکن شود و به مردم منطقه خدمت کند. در بعضی روستاهای دیگر حسینیه ساخته ایم. همین طور برای منازل مردم که دسترسی به حمام و دستشویی نداشتند، خدمات حمام و دستشویی ایجاد کردیم.
قدم بعدی؛ ساخت مجتمع علمی فرهنگی
کار دیگری که بنا داریم انجام بدهیم راه اندازی یک مجتمع علمی فرهنگی در منطقه نصرآباد است که داخل این مجتمع هم مهد کودک، هم راهنمایی و دبیرستان و هم حوزه علمیه در کنار هم قرار دارند و همه این مقاطع و مدارس هم زیر نظر مرکز مدیریت حوزه علمیه فعالیت می کند تا یک تربیت دینی و سالم رقم بخورد. سال ۹۴ خیری داشتیم که حاضر بود برای این کار سه میلیارد تومان به ما اعتبار بدهد ولی چون آن موقع در راه گرفتن مجوز مشکلاتی برای ما درست کردند، این خیر هم به مرور پشیمان شد و کار متوقف ماند. با تغییر مدیریت توانسته ایم مجوز کار را بگیریم و الآن لنگ اعتبار این کار هستیم. اگر اعتبار مورد نیاز ما جلب شود ما از همین فردا بامداد کار را شروع می نماییم.
اگر طلبه اهل خدمت باشد، مشکلات رفع می شوند
من معتقدم اگر یک طلبه تصمیم بگیرد به مردم خدمت کند همه موانع از سر راهش برداشته می شود. من هم خوشبختانه تا حالا هرجایی که بوده ام توانستم به مردم خدمت کنم و از این اتفاق خوشحالم. مردم هم راضی هستند و همین کفایت می کند. در روستای قبلی، روستای گجوان که بودم، وقتی پس از ۷ سال آن روستا را ترک کردم، مردم روستا حدود ۶ ماه امام جماعت نداشتند. خوشبختانه همان هسته فرهنگی که ما در آن مدت تربیت کرده بودیم و پرورش داده بودیم، تبدیل به معتمدین مردم شده بودند و توسط مردم بعنوان پیش نماز انتخاب شده بودند. یعنی در آن شش ماهی که آن روستا امام جماعت نداشت مردم روستا به هسته فرهنگی که ما پرورش داده بودیم اقتدا می کردند. این یعنی ما کارمان را خوب انجام داده ایم. حالا هم با وجود این که چندین سال از جدایی من از آن روستا گذشته، هنوز هم به من اصرار می کنند که به آنجا برگردم و هر کار کوچک و بزرگی که دارند به من زنگ می زنند و مشورت می گیرند. اگر یک طلبه وظیفه ذاتی خودش را انجام بدهد، هم مردم به او اعتماد می کنند، هم با پرورش نیروهای تازه نفس، دیگر بود و نبودش چندان فرقی نمی کند و تأثیرش همیشگی می شود.
اینطور نبود که در روستای قبلی شرایط خوبی حاکم باشد و ما از سر شکم سیری آنجا بمانیم. آنجا هم مشکلات زیادی داشتیم. روستایی که بودیم گاز نداشت، آب نداشت، امکانات مناسب نداشت. بطورمثال ما بجای نفت از گازوئیل استفاده می کردیم. یک شب که خوابیده بودیم، لوله بخاری بسته شده بود و دود تمام خانه را پر کرده بود. وقتی از خواب بیدار شدیم دیدیم تمام تن و بدن مان از درون و بیرون پر از دود شده و سیاه شده است. با آنکه در آن روستا سختی زیادی کشیدیم، همین که امروز می بینم مردم گجوان از من رضایت دارند و اصرار دارند که برگردم، من را خوشحال می کند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب