فکر نمی کردم شعر وطن فروش نباشم این اندازه مورد توجه قرار گیرد
قائم: قائم: لیلا حسین نیا می گوید فکر نمی کردم غزل خدا کند که بمیرم، وطن فروش نباشم تا این حد مورد توجه قرار بگیرد و من در چنین موقعیت حساسی به درد کشورم بخورم و در همدلی و اتحاد مردم نقش داشته باشم.
لیلا حسین نیا در گفتگو با خبرنگار مهر درباره ی شعرهایی که از او در ایام اخیر زمزمه مردم شده است، اظهار داشت: من هیچوقت فکر نمی کردم در چنین موقعیتی به درد کشورم بخورم. باورم این نبود موقعیتی پیش آید که بتوانم در این سطح کاری برای کشور انجام دهم ولی الحمدلله محقق شد و این شعر در ایجاد همدلی و اتحاد بین مردم، کار خودش را کرد.
حسین نیا اضافه کرد: من این شعرها را، هم شعری که برای پدافند بود و هم شعری که برای خانم سحر امامی نوشتم، به صورتی خدمت به کشور تلقی می کنم و احساس می کنم بالاخره موقعیتی برقرار شد تا این هنر و این قابلیت، در خدمت کشور قرار بگیرد و از این بابت خدا را شکر می کنم و باید بگویم خیلی احساس غرور و افتخار دارد.
شعر می تواند در برانگیختن احساس عمومی مؤثر باشد
این شاعر با اشاره به قابلیتهای شعر برای ایجاد همدلی در بین مردم، اظهار داشت: شعر یک هنر است. بعضی وقت ها ما آنرا بصورت یک شعر عاشقانه می نویسیم و بعضی وقت ها آنرا تبدیل به یک شعر دینی و آئینی برای بیان مفاهیم مذهبی می نماییم، اما بعضی وقت ها هم تبدیل به یک شعر اجتماعی می شود. در حقیقت شعر زمانی به جایگاه خودش می رسد که بتواند حسی از حس های مردم را روایت و نمایندگی کند. بطورمثال بخش خیلی زیادی از مردم شعر «آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟» از شهریار را با خودشان زمزمه می کنند، چونکه عاطفه ای از عواطف آنها را پشتیبانی و بیان می کند.
وی اضافه کرد: در چنین موقعیتی وقتی انسان وطنش را در موضع جنگ می بیند که کشورش به او نیاز دارد، می تواند با خلق شعر، حس عمومی را یک دست بکند و برانگیزد. شاید تنها هنری می تواند در مواقع بحرانی و مهم حس عمومی را یک دست کند، شعر باشد. چون در کشور ما شعر هنر اول است و همه مردم به صورتی شاعر و شعردوست هستند، می توان این وظیفه را بر دوش هنر شعر گذاشت.
حسین نیا درباره ی واکنش ها درباره ی شعر «خدا کند که بمیرم، وطن فروش نباشم»، اظهار داشت: واکنش ها نسبت به شعر «وطن فروش نباشم» خیلی زیاد بود. من فکر نمی کردم این شعر بتواند تا این حد مورد توجه قرار بگیرد و در یک دستی و اتحاد جامعه چنین نقش مهمی داشته باشد.
درسی که از این جنگ آموختم؛ شعرهای معاصر هم می تواند به تأثیر اجتماعی برسند
وی با اعلان اینکه در این جنگ درس مهمی از جامعه گرفته، اظهار داشت: من می دانستم که شعر در جان مردم ایران خیلی تأثیر می گذارد اما همیشه فکر می کردم اگر شعری امروز بخواهد مؤثر باشد، باید صد سال پیش سروده شده باشد و شعرهای امروزی به مرحله تأثیر اجتماعی نرسیده اند. من در این جنگ آموختم اینگونه هم نیست و اگر شعر بتواند به جا و موقع سروده شود، حتی اگر رسانه خاصی هم از آن حمایت نکند، خودش راهش را پیدا می کند و می رود. خیلی ها از من می پرسند چرا این شعر تبدیل به یک قطعه موسیقی خیلی خاص با فلان خواننده نمی شود؟ چرا حمایت نمی کنند از این شعر؟ گفتم چون نیازی نیست از این شعر حمایت کنند. این شعر به تنهایی راه خودش را می رود و مردم از آن حمایت می کنند. به نظرم مهم ترین نکته ای که من از این تجربه آموختم این بود که اگر شعر به نیت درست و در موقع درست سروده شود، این مردم و دل های مردم است که آنرا پیش خواهند برد.
شاعر کتاب «مرگ سالی» در پایان، اظهار داشت: ما یک مشکل اساسی در سرودن شعر داریم. امروزه ما شاعران جوان انقلابی خیلی خوبی داریم که در موقعیت های مناسب شعرهای خوبی می گویند ولی من احساس می کنم بعضی وقت ها سرعت فدای زیبایی می شود و این به شعر لطمه زیادی می زند. درست است که باید واکنش سریع و بموقع داشته باشیم ولی این گونه نباشد که ارزش ادبی شعر، فدای سرعت شود. به نظرم شاعران و مدیران این جریان، باید به این مسأله هم توجه نمایند.
در ادامه شعر حسین نیا را با هم می خوانیم؛
*
وطن بسوزد و من در خروش و جوش نباشم؟!
خدا کند که بمیرم وطن فروش نباشم!
خدا کند که بیافتد سرم به دامن میهن
ولی به وقت خطر بار روی دوش نباشم
مگر نه ریشه ما می رسد به شوکت دریا؟
چرا بمانم و چون موج در خروش نباشم؟!
چو مرگ می برد آخر به هر طریق تنم را
چرا چرا چو شهیدان لاله پوش نباشم؟
منیم جانیم سنه قوربان ده آی گوزل ایران!
به غیر از این چه بگویم اگر خموش نباشم؟!
منبع: قائم
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب