حسین علی سوگواره ای ساده، محترم و مقتدر برای سیدالشهدا(ع)
قائم: به گزارش قائم، کتاب حسینِ علی نوشته م. مؤید اثری مقتدر در زمینه روایت واقعه عاشورا است که از حرکت امام حسین (ع) از مدینه تا شهادت ایشان در کربلا را به زبان فارسی میانه و شاعرانه روایت می کند.
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب، طاهره طهرانی:
نوشته است: «بندگانِ خداوند وزش جان اند بر بیجانانِ جانوَر؛ خنکای شادانه دادند بر دوزخ بیماگین بیداد. اما جانور را با جان چه کار و بیداد را از داد چه بار؟ ازاین رو تیغ ستمکاره نابرابری و نابرابرخواهی پیوسته رویاروی خاندان آخته ماند. پاسخ سلام را دشنام دادند آن نامرادِ مرادی، سزای همه نیکویی هایی که بوالحسن - مقابل السلام با او روا داشته بود تیغ ستمکاره زهرآلود دانست. بیشترشان گرگ آشتی نمودند و در درون بر پرستش نابرابرخواه جاهلیت بودند و آن روز که توانشان، بود گرگی می نمودند و با همین پیش زمینه نابرابرخواهی بلال حبشی برده مسلمان، شده را شکنجه می دادند و اولین شهید اسلام _سمیه_ را می کشتند. برای زنی _نه از سران_ برابری با سران روا نبود. همین پیش زمینه روزی دیگر مصعب زبیر را روا داشت تا شش هزار مسلمان را که انبوهشان بردگان، بودند، از دم تیغ ستمکاره بگذراند…»
کتاب «حسینِ علی» نوشته م. مؤید (محمدحسین مهدوی) اثری مقتدر در حوزه روایت واقعه عاشورا است که در چارچوب فصول گوناگون و کوتاه، از حرکت امام حسین (ع) از مدینه تا شهادت ایشان در کربلا را به زبان فارسی میانه و شاعرانه بازگو می کند. این کتاب خصوصیت های منحصر به فردی دارد، همچون مستند بودن روایات که بر منابع معتبر تاریخی و حدیثی متکی است و در انتها هر فصل منابع ذکر شده اند.
مؤید متولد نجف است. از پدرش، آیت الله حاج شیخ محمد مهدوی لاهیجی، دیوان شعری به یادگار باقی است و او. می گوید: «در صحن امیر مؤمنان پدر شگفتی را با «روشنی طلعت تو ماه ندارد» سریان فرمود / و گام به گام دست دل و جانم را می گرفت: کاری به کار چیزهای دیگر نداشته باش. حرف هایش به کنار سلاست گفتارش را بگیر…» ادبیات فارسی را در مدرسه ایرانی ها عراق فرا گرفت و از ۱۴ سالگی شعر می گفت. اولین بار اشعارش را در انجمن ادبی «خوشه» منتشر نمود.
مؤید از دهه ۴۰ بعنوان شاعری مدرن شناخته می شود و کتاب «حسینِ علی» در زمینه ادبیات داستانی عاشورایی جایگاه قابل توجهی یافته است. این کتاب اثری دقیق و محترم و هنرمندانه است که تلفیقی از مستندات تاریخی و روایی با زبانی اصیل و شاعرانه برای بازگو کردن حماسه کربلا ارائه می کند.
مهمترین خصوصیت کتاب، نثر خاص م. مؤید است. با وجود تسلط کامل او بر زبان عربی، کمتر از لغات عربی بهره برده و جایگزین های بدیع و هنرمندانه ای برای آنها در فارسی آورده است. در بعضی فصل ها هم، اشعاری در چارچوب های کلاسیک و نو در رابطه با امام حسین و یارانش گنجانده شده است.
در بخشی از کتاب می خوانیم:
«خود را با امت برابر نمی خواستند؛ و چنین شد که اولین پیکار آشکارِ تیغ ستمکار با اولین ستمدیده روزگار سرگرفت. مجتبی را مقابل السلام هم همان تیغ ران درید و جنگ افزار و توشه اش به یغما برد. و حسین را مقابل السلام_ … به حسین که رسیدند دیگر گویی سامانی از مسلمانی بر جای نمانده بود؛ یا گویی اینان از شروع سامانِ مسلمانی نپذیرفته بودند؛ گرگان، گرگ آشتی کنار نهادند. آشتی، در نمود هم گرگ را دشوار است. آنرا کنار نهاد و گلوی کودکی شیرخواره را درید از شاهرگ تا شاهرگ…»
م. مؤید در کتاب «حسین علی» حرکت امام حسین (ع) از مدینه بسمت کربلا را در چارچوب فصول گوناگون و کوتاه با روایاتی مستند و ظریف به رشته تحریر درآورده است. روایت او با نثری شاعرانه و فاخر همراه می باشد و زبان اصیل فارسی را جایگزین لغات عربی کرده است. این حرکت بشکل دقیق و مستند، از مدینه شروع می شود و تا شهادت امام حسین (ع) در کربلا ادامه پیدا می کند. روایت م. مؤید علاوه بر شرح تاریخی، دارای تحلیل ها و برداشت های نو از وقایع عاشورا است و نگاهش به روایت وقایع تلفیقی از دقت تاریخی و زبانی خلاقانه او است.
مؤید در روایت خود به تحلیل و رازگشایی وقایع از زبان «راوی» هم پرداخته که وجهی برجسته و متمایز از کتاب به حساب می آید. بطور کلی، روایت حرکت سیدالشهدا (ع) از مدینه، کوشش برای پرهیز از جنگ، مواجهه با حر و توقف کاروان در سرزمین کوفه تا شهادت به گونه ای مستند و شاعرانه بازگو شده است. او روایت واقعه عاشورا را در ۱۲۸ فصل کوتاه تعریف کرده: حرکت امام حسین (ع) از مدینه به سمت کربلا، شرح جزئیات واقعه عاشورا و شهادت امام حسین (ع) و یارانش، مستندات تاریخی و حدیثی از منابع گوناگون معتبر، زبانی شاعرانه و فاخر با حفظ اصالت فارسی، اشعار در وصف امام حسین (ع) و یاران وی، بازگویی روایت اسارت دوده بعد از عاشورا و بازگشت آنان به مدینه.
مؤید در سال ۱۳۸۲ برای کتاب «گلی اما آفتابگردان» جایزه نخست کتاب سال شعر ایران را برنده شد؛ در مهر ۱۳۹۵ هم از سید عباس صالحی وزیر وقت ارشاد و فرهنگ اسلامی، به پاس سال ها فعالیت ادبی اش نشان درجه یک هنری دریافت کرد. کتاب های «مگر با لبخند ماه»، «گلی اما آفتابگردان»، «تو کجاست؟»، «سیماب های سیمین»، «پروانه بی خویشی من»، «بی خوانش پرندگان»، «نرگس هنوز»، «سه بار می گویم گل سرخ»، «دستاس هنوز می چرخد»، «پندار آبی»، «به سپیدی تاج محل»، «درخشش شبانه سیب سیاه»، «غزلواره های هزار»، «آوند»، «ساعت هنوز گل سرخ است» آثار او به شعر هستند و دو کتاب نثر «حسین علی» و «همان همیان» تا حالا از مؤید به چاپ رسیده است.
نمونه ای دیگر از نثر م. مؤید در کتاب «حسینِ علی، درود خداوند بر او» این است:
«ابن خلّکان در وفیات الاعیان آورده است: عبدالملک عمیر، از نامداران تابعیان و بزرگانِ کوفیان، بعد از شعبی قاضی کوفه بود امیرمؤمنان علی را - خدای پذیره او گردد - دیده و از جابر عبدالله سخن شنیده.
او گوید: نزد عبدالملک مروان بودم؛ در کاخ فرمانروایی، کوفه هنگامی سر مصعب زبیر آوردند و برابر او نهادند. مرا هراسیده یافت، گفت تو را چه می شود؟
گفتم: تو را در پناه خدا می گیرم ای امیر مؤمنان، در این کاخ بودم همراه عبیدالله زیاد و دیدم سر حسینِ علی - خدای پذیره او گردد - در مقابل اوست در این جای.
پس آنگاه در این کاخ بودم همراه مختار ثقفی و دیدم سر عبیداللهِ زیاد در مقابل اوست؛ در این جای.
پس آنگاه در این کاخ بودم همراه مصعب زبیر، و دیدم سر مختارِ ثقفی در مقابل اوست؛ در این جای.
پس آنگاه این است. سر مصعب زبیر در مقابل تو!
عبدالملک مروان برخاست و به ویرانی آن تالار که در آن بودیم، فرمان داد.
گستره‌ی دادار بنگر! … با دستانی ستمکار تالاری ستمکار ویران شود؛ از آسیمگی نهان و در هراس آشکار، گستره دادار بنگر!
آدم دور شود و ناآدم شود و گستاخ شود و به ستم شود،
و خاک کاخ شود؛
و در گذر است روزگار و هشیار و بیدار است دادار کردگار
اینک از تمام آن کاخ تنها بُن پیی چند مانده است.
گویی خاک تاب نگونی ندارد و سرتهی نمی پذیرد
و هرگاه چنین شود و خاک کاخ شود،
چیزی نمی شود و باز خاک شود.
و خداوند خاک آفرید و خداوند آدم از خاک آفرید.
و آدم دور شود و ناآدم شود و گستاخ...
و چنین...
گستره دادار بنگر!»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان قائم در مورد این مطلب